Mijn avontuur met de Minotaurus

Ik zag een stoet met bedroefde jongeren lopen. Ik wist dat dit was omdat ze geofferd zouden worden aan de Minotaurus. Ik twijfelde geen moment en vroeg een jongen van kleren te wisselen. Mijn vader zei nog; 'Wissel de zeilen van zwart naar wit als je missie is volbracht!' Zo begon ik aan mijn avontuur.
Toen ik op de boot stapte uit Athene wist ik nog niet wat me te wachten stond. We waren met z’n veertienen. Wat waren we gespannen, de reis leek wel eeuwen te duren. Toen we aankwamen werden we ontvangen door koning Minos. Erg vriendelijk was hij niet, maar wie achter hem stond maakte alles goed. Wat een stuk! Ze heette Ariadne. We werden naar de kerker gestuurd en vreesden voor wat er ging gebeuren. Toen kwam Ariadne terug, om ons te helpen! Ze had iets in haar hand, een soort bolletje. Ze wenkte me en liet me een bolletje draad zien. Ze zei: “Hier, neem dit mee als je het labyrint in gaat. Maak dit vast aan de deur, zo kan je de weg terug vinden.” Als dank hiervoor wilde ze met me mee naar Athene en met me trouwen. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen.

De volgende dag werden we door Minos naar het Labyrint gebracht. Het was enorm! De andere kinderen waren bang , maar ik niet. Ik moest en zou die minotaurus doden. Ik zei tegen de andere kinderen dat ze moesten wachten bij het begin van het labyrint. De draad maakte ik vast aan de deur en toen ging ik de Minotaurus zoeken, zonder wapens. Het was moeilijk zoeken met al die bochten. Toen ik hem eindelijk gevonden had lag hij te slapen. Ik liep ernaartoe maar hij werd wakker. Ik sloeg op zijn kop in net zolang tot dat hij dood was. Uiteindelijk lukte het. Hij was dood! Ik volgde de weg terug naar het begin van het labyrint. Daar stonden de kinderen op mij te wachten. Ze waren ontzettend trots op me. Ariadne opende de deur en omhelsde me. We gingen met z’n vijftienen het schip op en voeren weg. Zonder het zwarte zeil in het witte zeil te verwisselen. Als ik dat nou wel het gedaan had dat een leven gekost……

We waren allemaal ontzettend blij en opgelucht. Eerst voeren we naar Naxos om te overnachten en de volgende morgen met z’n vijftienen naar huis te gaan. Maar helaas mocht het niet zo zijn. Ik was kennelijk niet de enige die verblind was door Ariadne ’s charmes. Die ochtend werd ik wakker en wilde Ariadne ook wekken, maar ze was weg! Ik wist me geen raad en zocht haar overal. Maar toen hoorde ik opeens een vreemde stem, van een man. De god Dionysos verscheen voor me en zei me dat hij met Ariadne zou trouwen. Woedend was ik! Maar wat kon ik doen? Hij was immers een god en Ariadne was waarschijnlijk allang weg uit Naxos.

Vol met verdriet voeren we weg uit Naxos. Dit had het hoogtepunt moeten zijn maar dit was alles behalve dat. Mijn enige troost was dat ik mijn vader weer zou zien, maar dat liep anders..
De kinderen riepen dat ze land zagen. Snel keek ik of ik mijn vader zag. Ja, daar zag ik een klein stipje! Dat moest m’n vader zijn. Toen we naderden kon ik hem beter zien en zag ik zijn bedroefde blik. Plotseling gooide hij zichzelf zonder twijfel van de rots! Ik schreeuwde het uit en keek naar boven. Zwarte zeilen. NEE!!!
Nu zit ik hier, alleen zonder m’n vader en zonder Ariadne. Mensen vinden mij een held maar voor mijn gevoel heb ik gefaald.